Chodzenie na palcach jest częste u małych dzieci, szczególnie w wieku 2-3 lat, ale może budzić niepokój, jeśli utrzymuje się dłużej. Przyczyny mogą być zarówno fizjologiczne, jak i behawioralne. Oto, dlaczego dziecko może tak robić.
– Naturalny etap rozwoju to częsty powód. Wiele dzieci chodzi na palcach podczas nauki chodzenia, eksperymentując z równowagą. Większość wyrasta z tego do 3-4 roku życia.
– Problemy mięśniowe lub neurologiczne mogą powodować chodzenie na palcach. Skrócone mięśnie łydek, zbyt napięte ścięgno Achillesa lub zaburzenia neurologiczne, np. mózgowe porażenie dziecięce, mogą ograniczać stawianie pełnej stopy.
– Zaburzenia sensoryczne, szczególnie w spektrum autyzmu lub przy zaburzeniach integracji sensorycznej, mogą sprawiać, że dziecko woli chodzić na palcach, by uzyskać dodatkową stymulację lub uniknąć dyskomfortu z pełnym kontaktem stopy z podłożem.
– Przyzwyczajenie lub komfort odgrywają rolę. Niektóre dzieci znajdują chodzenie na palcach wygodniejsze, zwłaszcza jeśli mają wrażliwe stopy lub nie lubią określonych powierzchni, np. zimnej podłogi.
– Problemy ortopedyczne, jak płaskostopie lub wady postawy, mogą wpływać na sposób chodzenia, choć rzadziej.
Jak pomóc? Obserwuj dziecko – jeśli chodzi na palcach tylko czasem i rozwija się prawidłowo, to zwykle nie ma powodu do niepokoju. Zachęcaj do zabaw, które wzmacniają mięśnie stóp, np. chodzenie boso po trawie lub piasku. Upewnij się, że dziecko nosi wygodne, dobrze dopasowane buty. Jeśli chodzenie na palcach utrzymuje się po 3. roku życia, jest jednostronne lub towarzyszą mu inne objawy (np. opóźnienia w rozwoju), skonsultuj się z pediatrą, ortopedą lub fizjoterapeutą. Mogą być potrzebne ćwiczenia rozciągające, terapia sensoryczna lub dalsza diagnostyka.
