Czy słyszeliście kiedyś o buncie dwulatka? Dzieci rosną i rozwijają się. Czasami marudzą, kapryszą, walczą z rodzicami. Dwulatek buntuje się bardzo intensywnie – krzyczy, tupie, wrzeszczy, nie słucha rodziców. Dlaczego tak się dzieje? Około 18 miesiąca życia taki bunt się zdarza, jest on związany z rozwojem małego dziecka. Zaczyna ono mieć własne zdanie i buntuje się bardzo wyraziście.
Przeczytaj również: Śniadanie do 2 latka, jak je przygotować?
Zjawisko znają psychologowie oraz rodzice, chcą pomóc dziecku, ale nie zawsze wiedzą jak, nie zawsze potrafią. Maluchy potrzebują pomocy i warto o taką pomoc zabiegać. Ja sam/sama, nie, ja mogę – to słyszą rodzice dwulatków. One już chcą żyć samodzielnie i wyrażać siebie. Oczywiście ich samodzielność jest ograniczona, ale mogą o nią walczyć. Dzieci są przekorne – rodzice mówią tak, a dwulatek mówi nie.
Bunt 2 latka – co robić?
Kiedy nasz 2 latek przeżywa bunt często zawsze zastanawiamy się jak mu pomóc w tej sytuacji. Obserwować, wspierać, pozwalać na pewne rzeczy, ale nie na wszystkie. Dwulatek potrzebuje mądrej miłości, ale bez nadopiekuńczości. Jego życie i świat muszą być dobrze ułożone. To jest dla niego bardzo ważna sprawa. Dla dwulatka ważny jest rozwój, wyrażanie samego siebie oraz dążenie do rozwoju na co dzień. Jakość opieki musi być wysoka, rodzic nie może tłamsić dziecka, ale jednocześnie nie może pozwolić sobie, aby dwulatek wszedł mu na głowę. To jest sprawa bardzo oczywista. Jego życie musi być uporządkowane, dobrze ułożone, ale jednocześnie nie może być jednym wielkim buntem. Rodzic powinien:
- rozpoznać potrzeby i emocje dziecka;
- nazywać potrzeby, emocje, rozmawiać o nich z całą rodziną;
- pozwalać dziecku na pewną samodzielność w bezpiecznych warunkach;
- bawić się dzieckiem i towarzyszyć jego rozwojowi.
Rodzicowi nie wolno krzyczeć, bić, dawać klapsów. To nie jest metoda na przeciwdziałanie buntowi dwulatka. Musi reagować spokojnie, w sposób zrozumiały, jak dorosły człowiek. Jego potrzeby i emocje też są ważne, ale na pierwszym planie są potrzeby zbuntowanego dwulatka. Taka jest rola rodzica – wspierać, pomagać, dawać samodzielność. Nie wolno reagować agresywnie na zachowania malucha. Rodzic musi dobrze dbać o własne dziecko i wspierać je najlepiej, jak to jest możliwe.
Zainteresuje Cię również:
